“Een plek voor Pierrot”: de strijd tussen een zus en haar autistische broer

DE MENING VAN DE “WERELD” – WAAROM NIET

De heldin van A Place for Pierrot, een advocate bij een Parijse firma, krijgt een standje voor haar werkdip en bekent aan haar baas dat ze een autistische oudere broer heeft en dat ze voor hem moet zorgen. Haar meerdere reageert plotseling begripvol, maar is ook geïrriteerd dat ze het hem niet eerder heeft verteld; hij is toch geen pestkop, vraagt ​​hij. Hij vervolgt: "Maar is hij wel een Rain Man-type?" Ter verdediging: Barry Levinsons film, met Dustin Hoffman in de hoofdrol (1988), heeft lange tijd de enige mythologische kit over het autistisch syndroom geleverd, waarvan we nu begrijpen dat het een breed perspectief heeft.

Terwijl oude sociale, identiteits- of psychologische categorieën in meerdere variaties en hybridisaties opduiken, proberen ficties ze in een flits te vangen. Autisme is daarop geen uitzondering, met name de verrassende triomf van Un p'tit truc en plus van Artus (2024).

Camille (Marie Gillain), een gescheiden en overweldigde advocate, besluit haar broer Pierrot (Grégory Gadebois) te verwijderen uit de gespecialiseerde woning die hem overspoelt met pillen, en hem in haar appartement op te nemen terwijl zij een nieuwe woning voor hem zoekt. De situatie sleept zich voort. Haar tienerdochter begint moe te worden, haar ex-man (Vincent Elbaz) begint zich zorgen te maken. Een trouwe (en al te perfecte) vriend (Patrick Mille) vertelt haar over een boerderij aan de Opaalkust (Pas-de-Calais), aan zee, waar autistische mensen op het land werken. We proberen het uit.

Je hebt nog 59,02% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.